รายการ สถานีสุวรรณภูมิ

เกี่ยวกับฉัน

รูปภาพของฉัน




คือบัณฑิตเพลิงชมพูครุศาสตร์
มหาบัณฑิตสมมาดสาวอักษร
จามจุรีศรีจุฬาถิ่นนาคร
ที่เสกพรให้เป็น"ครู"รู้ค่างาน

วันพฤหัสบดีที่ 26 สิงหาคม พ.ศ. 2553

มุมมองของคุณเรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ต่อการเรียนการสอนวิชาพินิจวรรณกรรมซีไรต์

๖. คุณเรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ กวีซีไรต์ปี ๒๕๔๗ เจ้าของผลงานกวีนิพนธ์แม่น้ำรำลึก แสดงทัศนะว่า


" ได้เปลี่ยนบรรยากาศ..นักเรียนได้เห็นชีวิตนักเขียนในแง่มุมส่วนตัวบ้าง..นี่พูดถึงนอกห้องเรียน ถ้าเชิญนักเขียนมาในห้องเรียน ก็อาจสร้างความรู้สึก เกิดแรงบันดาลใจ ได้อ่านหนังสือ..ทำให้เกิดความรู้สึกที่ดี..ผมเคยมองย้อนไปตอนเด็กๆขณะเรียนหนังสือ..ไม่เคยเจอนักเขียนเลย เพราะไม่มีครูเชิญมา..ถ้ามีก็อาจเป็นนักเขียนได้เร็วกว่านี้..ผมคิดว่าน่าจะได้เจอตัวตน อย่างน้อยก็รู้สึกดี
ในด้านตัวผู้สอน...คุณครูมีส่วนอย่างมาก มีครูเป็นสื่อระหว่างนักเขียนกับนักเรียน น่าจะดี..ผมเห็นด้วยที่มีการเรียนการสอนแบบนี้ ได้เจอตัวจริง..ชีวิต ผลงานของนักเขียน..ควรจะมีทุกๆโรงเรียน.."


















31 ความคิดเห็น:

  1. นางสาวนฤมล อำมะลา ม.4/4 วิชาพินิจวรรณกรรมซีไรต์
    จากการที่ได้อ่านบทกวี ที่ ครู นัยนา จิตรรังสรรค์ ได้มอบให้
    คุณ เรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ กวีซีไรต์ ปี 2547 จากการอ่าน แล้ว ข้าพเจ้า คิดว่า ชีวิตของคุณเรวัตร์ เป็นชีวิต ลำบาก ยากเข็ญ ต้องต่อสู้ในทุกๆ ด้านของชีวิต มีทุกข์ มีเศร้า เสียใจ ปะปนกัน แต่ก็มานะพยายามที่จะทำไห้ชีวิตมีความสุข แต่งบทกลอนที่สะท้อนชีวิตในวัยเยาว์ จึงเป็นเรื่องที่ มีความสุข เกินจินตนาการ

    ตอบลบ
  2. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 22:39

    จากที่ดิฉันได้อ่านบทวิจารณ์ที่อาจารย์นัยนาเขียนให้กวีคุณเรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ กวีซีไรต์ ปี 2547 เป็นบทวิจารณืเกี่ยวกับลักษณะนิสัยของกวีในหัวข้อลึก-นิ่ง-คม ได้ทราบลักษณะนิสัยของคุณเรวัตร์ ว่าเป็นคนนิ่งๆ มีความคิดที่แตกต่างลึกเข้าไปกว่าคนอื่น เป็นคนที่หน้าตาดี คม เป็นคนจังหวัดสุพรรณบุรี แต่หน้าตาคมเหมือนคนใต้ ดูเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูง มีความคิดที่แตกต่างไปจากคนอื่น กวีนิพนธ์ของคุณเรวัตร์จะมีเนื้อหาเกี่ยวกับสิ่งต่างๆที่อยู่รอบตัว ว่าไปที่ไหนพบเจออะไรบ้าง ก็จะนำมาเขียนเป็นคนที่พูดน้อย
    น.ส.ทิพวรรณ แจ่มจิตต์ ม4/3 เลขที่ 19

    ตอบลบ
  3. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 22:40

    นางสาวนทีทิพย์ บินโอมา ม.4/6 วิจารณ์ เรื่อง ลึก-นิ่ง-คม
    มีความรู้สึกบางทีการคนที่คนๆหนึ่งอยู่คนเดียวทำให้อาจมีความรู้สึก เหงา เศร้า และอะไรหลายๆอย่างในเวลาเดียวกัน บางทีความเศร้าของคนเราอาจจะซ่อนอยู่ในใจของคนเราหรือความรู้สึกนึกคิดโดยที่เราไม่ต้องแสดงสีหน้าหรืออารมณ์ บางทีคนเราก็มีความฝันจิตนาการมีสิทธิ์มีเสรีในการทำอะไรหลายๆอย่างที่ทำให้ตัวเองมีความสุข ทำให้เราคิดอะไรได้หลายๆในเวลาเดียวกัน

    ตอบลบ
  4. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 22:41

    น.ส. อนงค์นาฏ หวังจันทร์ ชั้น ม.4/6 เลขที่ 39

    พราง

    บนกลอนนี้ซึมเศร้ามาก อ่านแล้วทำให้เห็นอารมณ์ของนักเขียนและทำให้รู้ประวัติและรูปร่างหน้าของเขาว่าเขาในแวดตา ผมก็ยาว หน้าตาก็มีหนวดเข้มมาก หน้าตาก็ไม่มีสิวเสี้ยน แต่แวดตาของเขาดูแล้วก็เศร้าไปพร้อม ๆ กัน เหมือนกับเขามาเรื่องข้างใจมากที่เขาน่าจะคิดว่ามาไม่กลับมาหาเขาอีกแล้วซึ่งเหมือนกับตอนนี้ที่เขาทำหน้าละห้อยซึมเศร้าจนถึงทุกวันนี้

    ตอบลบ
  5. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 22:42

    น.ส. มณีรัตน์ กินรี ม. 4/3 เลขที่ 13

    คุณเรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ เปรียบได้ดั่งกับภาพวาดที่ อ.นัยนา
    ได้วาดและบรรยายไว้แต่และเส้นที่วาดเขียนเขียนได้อย่างแนบเนียนวนเวียนในแววตาที่ใสซื่อเส้นผมเคลื่อนไหวไปตามกระแสลมที่ผัดผ่านแก้มที่เนียนใสไร้สิวเสี้ยนเนียนหนักหนาทั้งหนวดเคราที่ดูแล้ว คม เข้ม เท่ ชวนหลงใหล
    ดั่งแววตาที่ต้องการอะไรสักอย่างที่หวนหาอดีตที่ย้อนมาทำร้ายยิ่งคิดทบทวนไปก็ไม่ได้อาลัยกับมา สิ่งสุดท้ายคือไปกับสุรา (เหล้า) ภาพที่คุณครูนัยนาได้วาดและอธิบาย คือ ผู้ชายที่คมเข้ม และ น่าหลงใหล ถ้าดูจากภายนอก แต่แล้วลึกในใจ ผู้ชายคนนี้กับรู้สึกเศร้าในแววตาเพราะลุ่มหลงอยู่กับอดีตที่ตามหลอกหลอนอยู่ทุก ๆ ๆ ๆ วัน ผลสุดท้ายแสวงหาสิ่งไหน ๆ ก็ยังไม่พ้นไปพึ่งสุรา

    ตอบลบ
  6. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 22:45

    นางสาวซัลมา รัตนสินอนันต์ ม.4/3 เลขที่ 15

    เปรียบเทียบภาพถ่ายกับภาพวาดที่วาดให้ร่างเส้นเป็นเส้นอย่างสวยงามและวนวาดภาพในแววตา ผมปริ้วไหวเมื่อลมพัด แก้มผ่องใสเนียนไม่มีสิวและจุดด่างดำ ไว้หนวดเข้มขรึมและเครา ภาพนี้ดูเหมือนว่าในโศกเศร้าเหมือนต้องการอะไรสักอย่างแล้วต้องการสิ่งใดกันดูซึมเศร้าเหมือนหวนคิดเรื่องราวในอดีตที่ผ่าน อดีตคงยังตามหลอกหลอนให้ย้อนคิดทวนถึงความหลังที่เศร้าใจเหมือนเป็นการเปรียบเทียบดูจากรูปภาพและแววตานำมาเขียนเป็นการบอกเล่าความรู้สึก

    ตอบลบ
  7. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 22:46

    น.ส.นัทติยา บุญเพ็ง ม.4/6 มีความคิดเห็นในเรื่องความเงียบเเละเศร้า ที่เราต้องมีความรู้สึกเเบบเดียว เเต่ความในใจที่ได้อ่านบทนี้ มันเป็นความเศร้าที่คนเรา ไม่สามารถเเสดงความรู้สึกของคนเราได้ การที่หลายคนได้อ่านบทนี้ต้องความรู้สึกตามอารมณ์ที่ ได้อ่านเเละจิตนาการตามเรื่องเเละ สุดท้ายนี้การที่เรามีความเศร้าเราจะเศร้าจิตคิดไม่ดี เหมือนคนเขาว่า
    ความเศร้าเป็นการซ้อนจิต คิดไม่ดี

    ตอบลบ
  8. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 22:47

    นางสาวสุภาพรณ์ กันทา ม.4/6 วิจารณ์ เรื่อง ลึก-นิ่ง-คม
    บทนี่เป็นบทที่เศร้าของคนเราที่บางทีมีหลายๆอาการในเวลาเดียวกัน บางที่อาจอยู่คนเดียวหรือหลายคน มีความรู้สึกเศร้า เหงา โดดเดี่ยว อาจจิตนาการได้อะไรหลายๆอย่างโดยที่ไม่ทันคิด มีความฝันจิตนาการเหมือนคนอื่นๆเขาบางคนที่อ่านอาจจะสัมผัสได้ถึงความเศร้าของผู้ที่เขียนบทนี้ออกมา และเป็นคนที่หน้าตาดี จังหวัดสุพรรณ

    ตอบลบ
  9. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 22:48

    นางสาวพฤกษชาติ เชียงเสือ ชั้นม.4/3 เลขที่ 36
    หลังจากที่ฉันได้อ่านบทวิจารณ์ของอาจารย์นัยนา ได้วิจารณ์ไว้ให้กับคุณเรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ กวีซีไรต์ปี 2547 ได้ทราบถึงลักษณะนิสัยของคุณเรวัตร์ว่าเป็นคนที่เงียบ นิ่งๆ และมีโลกส่วนตัวสูง เป็นคนที่มีความคิดเยอะแต่การแสดงที่การพูดน้อย เป็นคนที่มีความคิดที่แตกต่างออกไปจากคนอื่น มีแนวคิดเป็นของตัวเอง มีความคิดลึกไปกว่าคนอื่น สำหรับเนื้อหาในกวีนิพนธ์ของคุณเรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์นั้น มีเนื้อหาเกี่ยวกับสิ่งต่างๆที่อยู่รอบๆตัว

    ตอบลบ
  10. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 22:49

    สวัสดีค่ะ ดิฉัน น.ส เพียงมนต์ มุ้ยจีน (นักเรียนวิชาพินิจวรรณกรรมซีไรต์)

    จากที่ดิฉันได้อ่านและวิเคราะห์บทกลอนของคุณครู นัยนา ที่คุณครูเขียนถึงกวีซีไรต์ คุณเรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ แล้วฉันคิดว่า คุรเรวัตร์ เป็นคนที่เหมือนจะเก็บความเศร้าใจไว้ข้างในจิตใจตลอดเวลา ซึ่งแม้แต่ในบทกวีที่เขาเองได้แต่งขึ้นมายังมีแต่บทกวีที่เศร้า ๆๆ โดยกวีนิพนธ์ของเขามีชื่อว่า "แม่น้ำรำลึก" ซึ่งในบทกวีทั้งหมดของเขาแสดงให้เห็นถึงความเศร้าโศก ภายในจิตใจของเขา เพราะคุณเรวัตร์เองก็ได้แยกทางกับภรรยาของเขา และคุณเรวัตร์เองอาจจะมีเรื่องที่ทำให้เศร้าในใจเขาอีกก็ได้ ! เวลาดิฉันนั่งอ่านบทกวีของคุณครูนัยนาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนว่ารู้จักคุณเรวัตร์มากยิ่งขึ้น !

    ขอชื่นชมคุณครูนัยนานะค่ะที่เขียนบทกลอนทำให้ฉันรู้จักคุณเรวัตร์มากกว่านี้ ขอบคุณค่ะ :)

    ตอบลบ
  11. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 22:51

    นางสาว ศิรินภา วรรณโสภา ม. 4/6 เลขที่ 42

    เหมือนคนที่กำลังท้อแท้ในชีวิตของตัวเอง
    หรือหมดหวังอะไรบ้างอย่าง ไม่มีแรงที่จะเดินไปไหน
    กินแต่เหล้า เที่ยว เล่นไปวันวัน เหมือนชีวิตไร้ค่ามองเฆม
    เจอโชคชะตาที่เลวร้าย เหมือนตะเกียงเคยติดแต่ก็ดับไป
    เคยละเมอเฟ้อหาเมีย หาลูกที่จากไปแสนนาน
    แต่ก็ไม่เคยที่จะเจอสักที ที่เฝ้าคิดมา
    เจอแต่เสียฟ้าร้องฝนตก ไม่เคยเจอสิ่งดีดีที่เข้ามาในชีวิต
    แม้จะเคยค้นหามาตั้งนานแต่ก็ไม่เจอเลยสักที

    ตอบลบ
  12. นางสาว ภัชชา แซ่ฉั่ว ม.4/6 เลขที่ 31
    “ แม่น้ำรำลึก ”
    เป็นเรื่องที่คุณเรวัตร์ตั้งใจเขียนเพื่อให้คนอ่านได้เห็นมุมมองต่าง ๆ
    ที่อาจจะเกี่ยวกับชีวิตประจำวันของแต่ล่ะคน

    และด้วยการที่รู้จักใช้คำคล้องจองให้เป็นประโยชน์
    จึงทำให้ผู้อ่านบทกวีนิพนธ์นั้น ๆ รู้สึกว่าอ่านแล้วเข้าใจง่าย
    เป็นกวีที่ต้องพยายามอ่านหลาย ๆ ครั้งเพื่อให้เข้าถึงตัวตนของคนเขียน
    นั่นก็คือคุณเรวัตร์นั่นเอง

    ตอบลบ
  13. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 22:53

    น.ส.ศศิธร ดอกพอง ม.4/5 เลขที่ 12

    จากกวี ลึก-นิ่ง-คม ที่คุณครูแต่งให้คุณเรวัตร์ ฉันคิดว่า...
    กวีบทนี้ ให้เห็นถึงชีวิต ของกวีคุณเรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ที่เต็มไปด้วยความเศร้า ความเหงา แต่เขาก็มุ่งมานะตนคิดสร้างสรรค์ผลงานบทกวีต่างๆ จากอารมณ์ลึกๆ ของเขา จากสิ่งรอบตัวๆ ที่พบเห็นและเจอมากับตัวเอง ใช้ความคิดต่างๆ ในตัวเองมาลงเป็นบทกลอน นำเสนอสิ่งรอบตัวมาเป็นบทกวีอย่างดีเยี่ยม และระลึกถึงอดีตที่ตนเคยรู้มา

    ตอบลบ
  14. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 22:55

    น.ส.ชลนิชา ทินบุตร ม.4/6

    เหมือนกับคนที่ไม่มีแรงท้อแท้กับชีวิตของตนเอง
    แต่ความหวังของเขาก็ไม่หมดหวัง
    มีชีวิตเป็นอิสระหาความสุขให้ตัวเอง
    ทำความฝันตัวเองจนสำเร็จและมุ่งทำความฝันของตัวเองต่อไป
    ไม่สิ้นความหวังที่จะทำความของตัวเองเดินหน้าต่อไปจนสำเร็จ

    ตอบลบ
  15. นางสาวกุลจิรา อากาศ ม.4/4 วิชาพินิจวรรณกรรมซีไรต์

    จากบทกลอนที่ได้อ่านบทวิจารณ์ของ อ.นัยนา ที่มีต่อ
    คุณเรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ บทกลอนนี้ได้บอกชีวิตความเป็นอยู่ในสมัยเด็ๆของเขาว่ายากลำบากแค่ไหน 'แม่น้ำรำลึก'เปรียบเหมือนกับชีวิตของเขาที่ไม่ว่าจะขุ่นหรือใสอย่างไรก็คือแม่น้ำอยู่ดี บทกลอนนี้ยังสะท้อนให้เห็นถึงวิถีชีวิตของคนในชนบทที่ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหนเขาก็อยู่กันได้อย่างมีความสุข

    ตอบลบ
  16. นางสาวนฤมล อำมะลา ม.4/4 วิชาพินิจวรรณกรรมซีไรต์
    จากการที่ได้อ่านบทกวี ที่ ครู นัยนา จิตรรังสรรค์ ได้มอบให้
    คุณ เรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ กวีซีไรต์ ปี 2547 จากการอ่าน แล้ว ข้าพเจ้า คิดว่า ชีวิตของคุณเรวัตร์ เป็นชีวิต ลำบาก ยากเข็ญ ต้องต่อสู้ในทุกๆ ด้านของชีวิต มีทุกข์ มีเศร้า เสียใจ ปะปนกัน แต่ก็มานะพยายามที่จะทำไห้ชีวิตมีความสุข แต่งบทกลอนที่สะท้อนชีวิตในวัยเยาว์ จึงเป็นเรื่องที่ มีความสุข เกินจินตนาการ

    จากบทกวี ลึก นิ่ง คม

    ตอบลบ
  17. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 22:58

    น.ส.ภาวิณี มินโด ม.4/4 จากบท ลึก-นิ่ง-คม

    >> จากบทกลอนที่คุณครูได้ให้อ่านนะค่ะ บทกลอนแต่ละบทมีความไพเราะ และซึ้งในเนื้อหา ใช้คำที่สละสวยมากเลยค่ะ อย่างเช่นบท ลึก-นิ่ง-คม เนื้อหาก็คือ ไม่ว่าเราทุกข์ เศร้า เหงา หนทางที่เดินมืดมนเพียงใด
    เพียงเรามีความพยายามเราก็สามารถที่จะเอาชนะทุกสิ่งได้ เพราะทุกคนมีทั้ง
    เด่นและจุดด้อย อยู่ที่เราว่าเราจะนำสิ่งเหล่านั้นไปใช้อย่างไร ให้เกิดประโยชน์แก่ตนเองที่สุด และทำให้ชีวิตของเรามีแต่ความสุขตลอดไป !!<<

    ตอบลบ
  18. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 22:58

    น.ส. พนิดา เกตุพจน์ ชั้นม4/5

    ความคิดเห็นต่อ "พราง"
    คุณครูนัยนาได้วาดรูปเหมือนตามภาพ ภาพหนึ่งของคุณเรวัตร์
    พร้อมกับกลอนบทหนึ่งให้เขา เนื้อหาในกลอน พลาง บรรยายถึงรูปลักษณ์ภายนอกของคุณเรวัตร์ และพูดถึงสาเหตุที่ทำให้คุณเรวัตร์ผลิตงานเขียนแนวเศร้าๆออกมา เท่าที่ดิฉันได้ฟังและได้อ่านงานเขียนของคุณเรวัตร์ ในหนังสือเรื่อง แม่น้ำรำลึก ดิฉันรู้สึกว่า เหมือนได้อ่านเรื่องราวชีวิตของใครสักคน ที่พบเจอแต่ความเศร้า เหงา และโดดเดี่ยว ซึ่งนั่น...เป็นเนื้อหาที่อิงจากชีวิตจริงทั้งสิ้น ทว่าความเศร้านั่นก็ถูกถ่ายทอดออกเป็นตัวหนังสือในรูปเล่มของหนังสือสีน้ำตาลแลดูเก่า พร้อมกับรางวัลที่ทรงเกียรติอย่าง อย่างรางวัลซีไรต์ ในปัจจุบัน...

    ปัจฉิมลิขิต : คุณครูนัยนาวาดรูปสวยมากค่ะ

    ตอบลบ
  19. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 23:00

    จากเรื่อง ลึก-นิ่ง-คม
    น.ส.ชลนิชา ทินบุตร ม.4/6

    เหมือนกับคนที่ไม่มีแรงท้อแท้กับชีวิตของตนเอง
    แต่ความหวังของเขาก็ไม่หมดหวัง
    มีชีวิตเป็นอิสระหาความสุขให้ตัวเอง
    ทำความฝันตัวเองจนสำเร็จและมุ่งทำความฝันของตัวเองต่อไป
    ไม่สิ้นความหวังที่จะทำความของตัวเองเดินหน้าต่อไปจนสำเร็จ

    ตอบลบ
  20. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 23:01

    สวัสดีค่ะ ดิฉัน นางสาววรานุช แสนเมืองมา นักเรียนชั้นน.4/4 เลขที่32 และหนูได้อ่านเรื่องเรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์

    ขอแสดงควมาคิดเห็นบทที่อาจารย์นัยนาเขียนกวีให้กับกวีซีไรต์
    คุณเรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ หนูนะบรรยายแล้วนะคะ มีอยู่ว่ารุ่นหนุ่มๆและวัยที่กำลังแข็งแรง หรือวัยรุ่นมนแจ้ง ณ กลอนกานท์เอื้อใจฤทัยผ่านบริบทพนาไพรหนูแปลไม่ออก ถึงแปลออกก็เรียบเรียงคำพูดเอามาเขียนไม่ได้ ต่อมาก็อาจจะแปลว่าสายน้ำที่ไหลผ่านเย็นชื่นใจอยู่ไปนานๆฤดูแห่งความเหงาก็ได้หวนคืนและก็ประมาณอีกว่าที่จริงแล้วนั่นคือความคิดที่นึกถึงอดีตกาลตอนเด็กๆ คิดทบทวนแล้วปล่อยให้ใจบรรลุวันคืนและทะนุทะนอมจิดใจไม่ให้มันจืดจางไปเพราะนั่นคือ เรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์
    หนูไม่รู้ว่าอาจารย์นัยนาจะเอ่านแล้วเข้าใจรึเปล่า แต่หนูเข้าใจของหนูแต่อธิบายไม่ถูก หนูขอจบมันแค่นี้นะคะ

    ตอบลบ
  21. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 23:02

    สวัสดีค่ะ ดิฉัน น.ส เพียงมนต์ มุ้ยจีน (นักเรียนวิชาพินิจวรรณกรรมซีไรต์)

    จากที่ดิฉันได้อ่านและวิเคราะห์บทกลอนของคุณครู นัยนา ที่คุณครูเขียนถึงกวีซีไรต์ คุณเรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ แล้วฉันคิดว่า คุรเรวัตร์ เป็นคนที่เหมือนจะเก็บความเศร้าใจไว้ข้างในจิตใจตลอดเวลา ซึ่งแม้แต่ในบทกวีที่เขาเองได้แต่งขึ้นมายังมีแต่บทกวีที่เศร้า ๆๆ โดยกวีนิพนธ์ของเขามีชื่อว่า "แม่น้ำรำลึก" ซึ่งในบทกวีทั้งหมดของเขาแสดงให้เห็นถึงความเศร้าโศก ภายในจิตใจของเขา เพราะคุณเรวัตร์เองก็ได้แยกทางกับภรรยาของเขา และคุณเรวัตร์เองอาจจะมีเรื่องที่ทำให้เศร้าในใจเขาอีกก็ได้ ! เวลาดิฉันนั่งอ่านบทกวีของคุณครูนัยนาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนว่ารู้จักคุณเรวัตร์มากยิ่งขึ้น !

    ขอชื่นชมคุณครูนัยนานะค่ะที่เขียนบทกลอนทำให้ฉันรู้จักคุณเรวัตร์มากกว่านี้ ขอบคุณค่ะ :)
    อ่านจาก บท "เรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์" ค่ะ ๆๆ

    ตอบลบ
  22. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 23:02

    คุณเรวัตร พันธุ์พิพัฒน์ กวีซีไรต์ปี๒๕๔๗ จากเรื่อง"แม่น้ำรำลึก"

    วิจารณ์เรื่อง"พราง"เป็นงานเขียนของครูนัยนา จิตรรังสรรค์เรื่องนี้พูดถึงลักษณะหน้าตา ท่าทางของคุณเรวัตร เป็นคนอารมณ์อ่อนไหว เป็นตัวของตัวเอง หน้าตาเนียนใส มีหนวดเคราสมกับเป็นนักเขียนแต่ทว่าดวงตาดูเศร้าหมอง เต็มไปด้วยความเศร้า โหยหาอะไรสักอย่าง เพราะว่าหนังสือที่คุณ
    เรวัตรเขียนมาจากชีวิตจริงซะส่วนใหญ่ ครอบครัวของคุณเรวัตรดูจะไม่ราบรื่นนัก เป็นคนที่ชีวิตดื่มแต่เหล้า เวลาจะเขียนงานหรือสังสรรค์กับเพื่อนๆก้อจะมีดื่มตลอด นี่แหล่ะน๊าชีวิตนักเขียน แล้วคุณครูนัยนาก็ได้วาดรูปเหมือนให้คุณเรวัตรเป็นของที่ระลึก อยากจะบอกว่าสวยและเหมือนมากๆค่ะ.:)

    น.ส.ชุติกาญจน์ ทองคำสาร ชั้นม.๔/๕ เลขที่๑0

    ตอบลบ
  23. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 23:03

    น.ส.ชลิตา สุทธาวสินธุ์ ม4/5 เลขที่18

    บทกวีเรื่อง ลึก-นิ่ง-คมจาการที่ได้อ่านที่คุณครูนัยนาได้แต่งให้กับคุณเรวัตร์ ดิฉันคิดว่ามันแสดงให้เห็นถึงความเศร้าและความเงียบเหงาแต่เขาก็มุ่งมั่นที่จะแต่งขึ้นมา ด้วยความคิดและการจินตนาการต่างๆของเขา ซึ่งคุณครูนัยนาได้แต่งขึ้นเพื่อที่จะแสดงให้เห็นว่าคุณเรวัตร์ได้ใช้อารมณ์ในการแต่งบทกวีซึ่งคุณเรวัตร์ก็ได้ใช้ความสารถทั้งหมดแต่งเพื่อที่จะได้ให้ผลงานออกมาดีซึ่งก็ได้สร้างสรรค์ผลงานจากการสิ่งรอบๆตัว เพื่อที่จะได้ให้คนวัยเราหรือคนอื่นๆได้อินไปกับบทกวี

    ตอบลบ
  24. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 23:04

    น.ส. มณีรัตน์ กินรี ม. 4/3 เลขที่ 13

    ดิฉันได้เลือกบท "พราง"ที่ได้กล่าวถึงลักษณของ คุณเรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ เปรียบได้ดั่งกับภาพวาดที่ อ.นัยนาได้วาดและบรรยายไว้แต่และเส้นที่วาดเขียนเขียนได้อย่างแนบเนียนวนเวียนในแววตาที่ใสซื่อเส้นผมเคลื่อนไหวไปตามกระแสลมที่ผัดผ่านแก้มที่เนียนใสไร้สิวเสี้ยนเนียนหนักหนาทั้งหนวดเคราที่ดูแล้ว คม เข้ม เท่ ชวนหลงใหลดั่งแววตาที่ต้องการอะไรสักอย่างที่หวนหาอดีตที่ย้อนมาทำร้ายยิ่งคิดทบทวนไปก็ไม่ได้อาลัยกับมา สิ่งสุดท้ายคือไปกับสุรา (เหล้า) ภาพที่คุณครูนัยนาได้วาดและอธิบาย คือ ผู้ชายที่คมเข้ม และ น่าหลงใหล ถ้าดูจากภายนอก แต่แล้วลึกในใจ ผู้ชายคนนี้กับรู้สึกเศร้าในแววตาเพราะลุ่มหลงอยู่กับอดีตที่ตามหลอกหลอนอยู่ทุก ๆ ๆ ๆ วัน ผลสุดท้ายแสวงหาสิ่งไหน ๆ ก็ยังไม่พ้นไปพึ่งสุรา

    ตอบลบ
  25. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 23:05

    จากบทความที่หนูได้อ่าน เรื่อง "แม่น้ำรำลึก" จากผู้ประพันธ์ คุณเรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ นักกวีซีไรต์ ปี 2547

    ทำให้หนูคิดได้ว่าอยากย้อนเวลากลับไปเพื่อเเก้ไขสิ่งนั้นๆให้ดี เเต่ก็เป็นไปไม่ได้เพราว่าชีวิตเราก็เปรียบดั่งสายน้ำ เมื่อไหลไปเเล้วเราก็ไม่สามารถย้อนทวนน้ำเพื่อวกกลับมายังอดีต เเต่เราก็สามรถที่จะทำวันข้างหน้าให้ดีที่สุดเเม้ว่า...เวลาจะน้อยนิดก็ตาม

    นักเรียนวิชาเพิ่มเติมพินิจวรรณกรรมซีไรต์ น.สปิยดาพร หงษ์ประเสริฐ ม4/6เลขที่36

    ตอบลบ
  26. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 23:08

    น.ส.นิภารัตน์ ศรีพิโรจน์ ชั้น ม.4/6

    บทนี้เล่าถึงความเหงาและความเศร้าของคนทั่วไปและพูดถึงคนที่ผ่านเรื่องราวที่เลวร้ายในชีวิตให้มีกำลังใจสู่ต่อไปและไม่ยอมแพ้ต่ออะไรง่ายๆ และลุกขึ้นมาสู่เพื่อวันข้างหน้า การที่เราเจอเรื่องเศร้าไม่ได้หมายความว่าเรายอมแพ้แต่เราจะต้องรู้จักยอมรับในสิ่งที่เป็นไปแล้วแม้มันจะทำใจลำบากแต่เพื่อให้เรามีความสุขกับวันต่อๆไปในชีวิตของเราทุกคนเอง

    อ่านเรื่อง ลึก-นิ่ง-คม

    ตอบลบ
  27. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 23:10

    นางสาว สาวิณี เดชะเมธากุล ม.4/6 เลขที่ 33

    แม่นํ้ารำลึกเป็นบทกวีที่เรวัตร์ได้แต่งขึ้นเพื่องให้ผู้อ่านได้เห็นมุมมองของบทกวีที่สอดคล้องและยังพูดถึงนิสัยของความยากลำบาก โศกเศร้า เหงา
    แสดงให้เห็นถึงอารมณ์และสีหน้าบทกวีนี้เป็นบทกวีที่อ่านแล้วสนุกเข้าใจง่าย
    บทกวีนี้จะเห็นในชีวิตประจำวันที่เราเห็นกันเองการอ่านบทกวีนี้จะทำให้เรามีโลกกระทัดที่กว้างขึ้นเป็นอย่างมากและยังได้ความคิดที่ใหม่มากขึ้นด้วย

    ตอบลบ
  28. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 23:10

    น.ส.ปิยพร พูนทา ม.4/4 (วิชาพินิจวรรณกรรมซีไรต์)

    จากการที่ได้อ่านอาจารย์จะเขียนว่าตอนนี้ บทที่4 ตอน ตามแม่น้ำรำลึก
    ที่อ่านคุณเรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์กำลังอกหักและผิดหวังกับความรัก และสับสนในความรักและชีวิตไปที่ไหนก็รู้สึกเศร้ามองอะไรก็รู้สึกเศร้า และเก็บเรื่องเก่ามาคิดจนทำให้ต้องกินเหล้า และเรื่องที่เกี่ยวกับชีวิตที่ต้องลำบากและความฝันของของเขาอ่านแล้วรู้สึกเศร้ามากบทความตอนท้ายเหมือนเป็นการให้กำลังใจตนเองว่าชีวิตของคนเราก็เหมือนสายน้ำเพราะว่าชีวิตเราดีก็จะเหมือนสายน้ำที่มันใสไหลไปอย่างมีความสุข

    ตอบลบ
  29. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 23:11

    น.ส.จันทนา รุ่งทองม.4/6 เรื่อง ลึก-นิ่ง-คม
    มีความรู้สึกเงียบเศร้าที่ได้อ่านบทนี้ทำให้รู้สึกกับการอ่านบทนี้ว่าคนเราสามารถแสดงความรู้สึกกับการอ่านบทนี้ว่าอ่านแล้วมีความรู้สึกกับการอ่านอย่างไร หลายคนที่ได้อ่านบทนี้แล้วก็ต้องมีความรู้สึก เศร้า แบบเดียวกัน เพราะเวลาอ่านเราจิตนาการตามความที่เราเข้าใจกับบทนี้มีความรู้สึกแบบอารมณ์เดียวกันที่สามารถจิตนาการตามอารมณ์และความคิดได้...

    ตอบลบ
  30. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 23:22

    นางสาว ศิริพร บัวเข็ม ม. 4/6
    วิจารณ์เรื่อง ตามแม่น้ำรำลึก

    จากการที่ดิฉันได้อ่าน เรื่องแม่น้ำรำลึก
    เหมือนชีวิตคนหนึ่งที่เคยสดใสมาก่อน
    แต่ตอนนี้กลับมืดมั่วเหมือนไม่มีหนทางที่จะเดินต่อ ๆ
    เคยเฟ้อฝันทุกทีที่จะเจอ ลูก เจอเมีย ๆ
    แต่ตื่นมากี่ทีกี่ทีก็เจอแต่ต้นไม้ลำธาร
    เหมือนตะเกียงที่เคยติด แต่ก้เคยดับ

    ตอบลบ
  31. ไม่ระบุชื่อ4 มกราคม 2554 เวลา 23:22

    นาย อภิวิชญ์ ปุนเข็ม ม.4/3 เลขที่ 12

    บท "พราง"

    บทกลอนนี้ สื่อให้เห็นภาพของคนที่ ผู้แต่งได้แต่งให้กับ คนๆ นั้น จนเห็นภาพว่าเขาเป็นยังไง ลักษณะรูปร่าง บุคลิก และยังได้วาดภาพลายเส้นรูปเหมือนของเขาคนนั้นที่กล่าวถึงได้อย่างแนบเนียน ดวงตา เหมือนว่า กำลังโศกเศร่้าเส้นผมยาวยามโดนลมก็อ่อนไหว ใบหน้าและแก้มใสและไรสิวเสี้ยนเป้นอย่างมาก หนวดและเคราเข้าครึ้มชวนให้อ่อนไหวชวนให้หลงใหลไปตามๆกัน และหากหวนกลับมาก็เหมือนกับว่าเขากำลังอาลัยกับอะไร บางอย่าง ทำให้ซึมเศร้า ตลอดเวลา เหมือนกับว่า อดีตของเขา คอยตามหลอกตามหลอนตลอดเวลาไม่ยอมจางหายไปตามกาลเวลาทำให้เขาจะต้องหวนกลับไปพึ่งสุราเมรัย(เหล้า)เพื่อให้หายเศร้าซึม ลืมอดีต.
    บทกลอนนี้ก็คือบทกลอนที่อาจารย์ นัยนา จิตรรังสรรค์ ได้เขียนให้กวีซีไรต์ คุณเรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ ประกอบภาพวาดลายเส้นรูปเหมือนคุณเร่ั้วัตร์

    ตอบลบ